Οι φίλοι

Εξοπλίστηκα, λοιπόν, με την πιο γλυκειά διάθεση και βγήκα μια βόλτα να απολαύσω το βραδυνό ουρανό.

Πολλά στολίδια, πολλά φώτα... δυο όμως ψυχές μονάχα. Φίλοι του ερωτευμένου, του μεθυσμένου, του μπερδεμένου... ένας σκύλος και το φεγγάρι!

Παράδεισος...

Παράδεισος δεν είναι το μέρος που πηγαίνει η ψυχή όταν το σώμα χάνεται. Άλλωστε αν υπάρχει, οι μόνοι που αξίζουν να είναι εκεί είναι τα παιδιά.
Παράδεισος είναι το μέρος, όπου δεν έχει επέμβει ανθρώπινο χέρι για να το αλλάξει, μέρος αγνό!
Παράδεισος είναι το μέρος, όπου ο νους πετάει όλα τα ανούσια και κρατά μόνο τη φαντασία, μέρος μαγικό!
Παράδεισος είναι μέρος διαφορετικό για τον καθένα...

Συννεφιασμένο φθινοπωρινό μεσημέρι...

Κάθε φορά που το μυαλό γεμίζει σκέψεις, ο καθένας μας βρίσκει το δικό του καταφύγιο!
Το αεράκι που φυσάει καθαρίζει το μυαλό, οι αχτίδες του ήλιου που ξεπροβάλουν δειλά δειλά πίσω από τα γκρίζα σύννεφα και τα κύματα με τη δυναμική τους σου δίνουν κουράγιο να συνεχίσεις...

Φθινόπωρο

Φίλε, του φθινοπώρου ήρθεν η Ώρα

στην πόρτα μου έξω. Κίτρινο φορεί

στεφάνι από μυρτιά. Στα νικηφόρα

χέρια της μια κιθάρα θλιβερή,

Κιθάρα παλαιική που κλει πληθώρα

μέσα της ήχους και ήχους. Ιερή

κοιτίδα. Κάθε πόνος, κάθε γνώρα

που ήταν γλυκιά και γίνηκε πικρή,

Ήχος μεσ' στην καρδιά της αποστάζει.

Φίλε, του φθινοπώρου η Ώρα εκεί

στην πόρτα μου ήρθε δίχως να διστάζη

Και το κιθάρισμά της πότε πότε

σα νάτανε η φωνή σου η μυστική

τους στίχους σου που μου τραγούδαες τότε.

Μαρία Πολυδούρη, Αφιέρωση