Πύργος

Κληρονομιά από αναμνήσεις

Ξαφνιάζομαι! Έχω την αίσθηση ότι είμαι μέσα, πολλά χρόνια πίσω. Βλέπω τον παππού να παλεύει με τα κούτσουρα, κι αυτά με τη σειρά τους να δίνουν τη δική τους μάχη με τις φλόγες δίχως να μπορούν να σωθούν ποτέ. Οι φλόγες σαν γλώσσες τα γλείφουν απαλά ώσπου αυτά να γίνουν στάχτη και μέχρις ότου χαθεί κι αυτή. Κληρονομιά που η εγκατάλειψη δε με αφήνει να απολαύσω και χάνομαι στις σκέψεις μου κληρονομώντας μόνο τις αναμνήσεις καθώς μόνο το τζάκι και ότι έχει απομείνει από την ξύλινη πιατοθήκη της γιαγιάς μένουν όρθια σε αυτό που έτρεφε την παιδική ψυχή μου.

Το φως μου

Olive boy

Ακόμη ένα απόγευμα

Γιάννενα

Αμοργός

Gelato Italiano

Χωριάτικο άρωμα

Γκάζι

Κέντρο στην άκρη

Αντίο

Το μηχάνημα τεχνικής υποστήριξης έγινε η ελπίδα μου. Δεν ήθελα με τίποτα να φύγω, ήθελα να μείνω απ’ έξω κι ας μην είχα απολύτως καμία οπτική επαφή μαζί σου. Δεν ήθελα να χάσω τον τελευταίο παλμό της καρδιάς σου. Ακόμα κι όταν η εφημερία τελείωσε κι όλοι είχαν πια φύγει, περίμενα υπομονετικά παρακολουθώντας τη συχνότητα των χτύπων και κάθε φορά που έκαναν κάποια παύση, έτσι κοβόταν κι η αναπνοή μου. Μόλις επέστρεφε ο σφυγμός, τότε επέστρεφε κι εκείνη, ανακουφισμένη κάπως που η καρδιά σου χτυπούσε ακόμη. Ο τομέας των επειγόντων περιστατικών έκλεισε, μεταφέρθηκες σε άλλον όροφο, σε δικό σου δωμάτιο, για να φύγεις ήσυχα… είπε ο γιατρός μιας που δεν υπήρχε ελπίδα ανάκαμψης. Το μηχάνημα έπαψε να μου δίνει κουράγιο, δε με ένοιαζε τι έλεγε ο γιατρός, το μηχάνημα ήταν και των δυο μας το στήριγμα· όμως μέχρι τη στιγμή που όλοι ξεσπάσαμε σε κλάματα.

Μια μπάλα Αθήνα, παρακαλώ!

Σχεδόν σιχαίνομαι το καλοκαίρι. Πόσο μάλλον το φετινό που οι μέρες της άδειάς μου πλησιάζουν απειλητικά σε αριθμό τους βαθμούς της θερμοκρασίας της Μόσχας το καταχείμωνο. Η ζέστη είναι ανυπόφορη και από τα βαγόνια του μετρό αναδύεται ένα άρωμα πιο ευωδιαστό από οποιοδήποτε άλλο! Βγαίνοντας, η παχιά από το καυσαέριο ατμόσφαιρα μοιάζει βαθιά ανάσα. Ένας τουρίστας δίπλα μου εξυμνεί την Αθήνα σε κάποιον στο κινητό του τηλέφωνο. Μα την Αθήνα; Την Αθήνα που περισσότεροι από 2 εκατομμύρια άνθρωποι αγανακτούν καθημερινά και αναθεματίζουν την ώρα και τη στιγμή που βρέθηκαν σε αυτήν την πόλη με τους υπόλοιπους 4 εκατομμύρια κατοίκους της και αυτός χαίρεται; Αναρωτιέμαι αν θα σκέφτονταν το ίδιο οι Ρωμαίοι αν καταλάβαιναν τι έλεγα για την πόλη τους, τότε που πλημμυρισμένη από χαρά περιέγραφα τη Via Veneto και τη Fontana Di Trevi.

Ο κόσμος βγαίνει πιο πολύ αυτές τις ημέρες. Οι πλατείες γεμίζουν πλανόδιους πωλητές και ανθρώπους που χαζεύουν ενώ σπανίως αγοράζουν κάτι. Ζευγάρια σουλατσάρουν χέρι χέρι στους πεζοδρόμους και συναυλίες δίνουν και παίρνουν. Παππούδες βγάζουν βόλτα τα εγγόνια τους κι έτσι τα βράδια γίνονται μονομιάς πιο γλυκά, σαν το αγαπημένο μου παγωτό χωνάκι.

Piazza Navona, το στέκι των καλλιτεχνών

Άντε μπαμπά!

Μπουφ!

Μπλε

Η Κυριακή της εγκατάλειψης

Το αστεράκι της σοφίτας

Κάθε μέρα φωνές και υποδείξεις, είχαν ξεχάσει ότι δεν είχε φτάσει ούτε τα 10. Τον αντιμετώπιζαν σαν τον ενήλικο πλέον άνδρα που έπρεπε να αναλάβει τις ευθύνες του τόσο μέσα στο σπίτι όσο και έξω από αυτό, είτε στρώνοντας τα κρεβάτια και ετοιμάζοντας το πρωινό, είτε φροντίζοντας για την άρτια επιστροφή του κατά μερικά χρόνια νεότερου αδερφού του από το νηπιαγωγείο.

Τα απογεύματά του τα αφιέρωνε στη μελέτη, δεν ήθελε να προστεθεί το όνομά του στη λίστα με τους μελλοντικούς αιώνιους εργάτες όπως ήταν οι γονείς του, οι γονείς των φίλων του και όπως άλλωστε ήταν οι περισσότεροι μεγάλοι στην πόλη του.

Οι μόνες ώρες που του ανήκαν ήταν μετά τις οχτώ το βράδυ, όπου ο αδερφός του κοιμόταν και οι γονείς του καθηλώνονταν πλέον μπροστά στην τετράγωνη οθόνη, κοιτώντας τη σαν υπνοτισμένοι μέχρις ότου αποκοιμηθούν.

Κλειδωνόταν τότε στο μικρό δωμάτιο στη σοφίτα, μιας που ο μικρός ήταν πλέον αρμοδιότητα της μητέρας, και κολλούσε το μικροσκοπικό του προσωπάκι στο τζάμι. Του άρεσε να σχεδιάζει πάνω στα θολά από τα χνώτα του τζάμια. Αν ήταν τυχερός και δεν είχε συννεφιά έβλεπε και τα αστέρια και αν έπεφτε και κανένα... τότε κατενθουσιαζόταν. Έμενε ακίνητος για ώρες και ονειρευόταν ποιος ξέρει τι...

Pure Morning

Παρίσι

Η βασίλισσα του κόσμου μου

Ήρθα να σε δω μετά από μήνες. Όχι τόσο επειδή το ήθελα αλλά επειδή αν το καθυστερούσα λίγο ακόμη νομίζω δε θα ερχόμουν ποτέ πια. Ήσουν ίδια όπως πάντα, καθισμένη στην ίδια πολυθρόνα, με τα ίδια ρούχα και τον ίδιο κότσο στα μαλλιά, ίδιες ιδέες και αντιλήψεις… μα βέβαια, δεν τα έχεις αλλάξει τόσα χρόνια γιατί να τα αλλάξεις τώρα;
Είχα σχεδόν ξεχάσει πόσα πράγματα μπορεί να πάρει κανείς από σένα, τόσο από τις γνώσεις σου από τα πολυάριθμα βιβλία που έχεις διαβάσει όσο και από τα βιώματά σου. Θαυμάζω τον τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιώντας απλές λέξεις σχεδιάζεις τους πιο ωραίους πίνακες, τους οποίους στη συνέχεια δωρίζεις στους συνομιλητές σου κάνοντας τις αναμνήσεις σου να μένουν ανεξίτηλες και στο δικό τους νου.
Σε κοιτάζω από την πόρτα φεύγοντας, κουνώντας σου το χέρι για αποχαιρετισμό και η εικόνα σου είναι πιο λαμπερή από κάθε άλλη φορά. Η πολυθρόνα είναι ο θρόνος σου, το σαλόνι η αυλή σου, νοσοκόμοι και γιατροί οι αυλικοί σου κι εμείς απλά οι γελωτοποιοί σου.