Σχεδόν σιχαίνομαι το καλοκαίρι. Πόσο μάλλον το φετινό που οι μέρες της άδειάς μου πλησιάζουν απειλητικά σε αριθμό τους βαθμούς της θερμοκρασίας της Μόσχας το καταχείμωνο. Η ζέστη είναι ανυπόφορη και από τα βαγόνια του μετρό αναδύεται ένα άρωμα πιο ευωδιαστό από οποιοδήποτε άλλο! Βγαίνοντας, η παχιά από το καυσαέριο ατμόσφαιρα μοιάζει βαθιά ανάσα. Ένας τουρίστας δίπλα μου εξυμνεί την Αθήνα σε κάποιον στο κινητό του τηλέφωνο. Μα την Αθήνα; Την Αθήνα που περισσότεροι από 2 εκατομμύρια άνθρωποι αγανακτούν καθημερινά και αναθεματίζουν την ώρα και τη στιγμή που βρέθηκαν σε αυτήν την πόλη με τους υπόλοιπους 4 εκατομμύρια κατοίκους της και αυτός χαίρεται; Αναρωτιέμαι αν θα σκέφτονταν το ίδιο οι Ρωμαίοι αν καταλάβαιναν τι έλεγα για την πόλη τους, τότε που πλημμυρισμένη από χαρά περιέγραφα τη Via Veneto και τη Fontana Di Trevi.
Ο κόσμος βγαίνει πιο πολύ αυτές τις ημέρες. Οι πλατείες γεμίζουν πλανόδιους πωλητές και ανθρώπους που χαζεύουν ενώ σπανίως αγοράζουν κάτι. Ζευγάρια σουλατσάρουν χέρι χέρι στους πεζοδρόμους και συναυλίες δίνουν και παίρνουν. Παππούδες βγάζουν βόλτα τα εγγόνια τους κι έτσι τα βράδια γίνονται μονομιάς πιο γλυκά, σαν το αγαπημένο μου παγωτό χωνάκι.
Αναρτήσεις
