Συννεφιασμένο φθινοπωρινό μεσημέρι...

Κάθε φορά που το μυαλό γεμίζει σκέψεις, ο καθένας μας βρίσκει το δικό του καταφύγιο!
Το αεράκι που φυσάει καθαρίζει το μυαλό, οι αχτίδες του ήλιου που ξεπροβάλουν δειλά δειλά πίσω από τα γκρίζα σύννεφα και τα κύματα με τη δυναμική τους σου δίνουν κουράγιο να συνεχίσεις...

Φθινόπωρο

Φίλε, του φθινοπώρου ήρθεν η Ώρα

στην πόρτα μου έξω. Κίτρινο φορεί

στεφάνι από μυρτιά. Στα νικηφόρα

χέρια της μια κιθάρα θλιβερή,

Κιθάρα παλαιική που κλει πληθώρα

μέσα της ήχους και ήχους. Ιερή

κοιτίδα. Κάθε πόνος, κάθε γνώρα

που ήταν γλυκιά και γίνηκε πικρή,

Ήχος μεσ' στην καρδιά της αποστάζει.

Φίλε, του φθινοπώρου η Ώρα εκεί

στην πόρτα μου ήρθε δίχως να διστάζη

Και το κιθάρισμά της πότε πότε

σα νάτανε η φωνή σου η μυστική

τους στίχους σου που μου τραγούδαες τότε.

Μαρία Πολυδούρη, Αφιέρωση