Παράσταση για έναν

Ένιωσα την ανάγκη να είμαι το κέντρο του κόσμου για μια ημέρα. Να με ακούσουν όλοι όπως κάνω κι εγώ. Να είναι εκεί για μένα εκατό τοις εκατό και να είναι μόνο για το εδώ και το τώρα. Χωρίς εγωισμούς και χωρίς να προσπαθούν να βρουν κοινά μεταξύ αυτών που λέω και των δικών τους εμπειριών. Ήθελα απλά να μιλώ, να μιλώ αδιάκοπα... δίχως συμπρωταγωνιστή στο προσωπικό μου παραλήρημα. Να έχω τον πρωταγωνιστικό ρόλο, τον συμπρωταγωνιστικό, να παίζω τον κομπάρσο. Όλα εγώ, μονάχα για μια μέρα...

Το δέσιμο

Λένε πως ο τόπος που γεννήθηκες είναι και αυτός που σε κερδίζει, αυτός που κρατά την καρδιά σου δέσμιά του και αυτός στον οποίο μια μέρα θα αποφασίσεις να επιστρέψεις.
Εσύ δε γεννήθηκες εκεί, από εκεί όμως κατάγεσαι και πήγαινες από μικρός τις γιορτές, σε γάμους, κηδείες, βαφτίσια, τα καλοκαίρια έπαιζες σκούπα-χόκεϋ με τα ξαδέρφια σου. Δεν ξεχώριζες ευχάριστο ή δυσάρεστο ακόμη τότε, απλά ακολουθούσες. Ποτέ όμως δε σκέφτηκες πως η αμυγδαλιά θα είναι το αγαπημένο σου δέντρο, ούτε βέβαια ότι η ελιά θα είναι για σένα ο ωραιότερος καρπός. Δεν πήγαινε το μυαλό σου πως ο λεβέντης παππούς του Νικόλα και του Χρήστου που κάποτε σου έφερνε ένα πιάτο κατσικίσιο ψωμοτύρι που καταβρόχθιζες στο λεπτό, θα είναι τώρα ένα γεροντάκι διπλωμένο στα δύο που σου ραγίζει την καρδιά να το βλέπεις. Δε φανταζόσουν ποτέ ότι η γιαγιά σου δε θα έχει πια το κουράγιο να μαζέψει τα χόρτα στο περιβόλι, ούτε ότι το κοτέτσι θα είναι κάποτε άδειο γιατί ακόμη και ο κόκορας γέρασε.
Ήρθες περπατώντας από την Άγια Λιόσα το μεσημέρι για να σκεφτείς και να χαζέψεις την ανοιξιάτικη φύση και τον περίφημο καταρράκτη που πάντοτε θαύμαζες. Την τελευταία φορά που το έκανες ήσουν γύρω στα δέκα και το έκανες γιατί ήθελες παγωτό από το μοναδικό καφενείο που ήταν εκεί πάνω. Αυτή τη φορά δε σε ένοιαζε που θα έπρεπε να αρχίσεις και πάλι τα χάπια για την αλλεργία γιατί οι ανθισμένες αμυγδαλιές και τα ζουμπούλια σου κρατούσαν συντροφιά, όπως και τα χαρτομάντιλα σου.
Ένιωθες χαρούμενος γιατί ήσουν στον τόπο σου.