Καλωσόρισμα!

Το photografy δια χειρός δε φιλοξενεί τίποτα περισσότερο από μερικές ερασιτεχνικές φωτογραφίες, οι οποίες φιλοδοξούν οτί οι "αδελφές" τους θα κάνουν μια μέρα το γύρο του κόσμου! Τα όνειρα αποτελούν κομμάτι της φαντασίας και παίρνουν μορφή με τη φωτογραφία. Βέβαια αν το όνειρο ανταποκρίνεται της πραγματικότητας ή όχι είναι άλλο θέμα. Υποθέτω πως δεν έχει και τόση σημασία... αλλά είναι σίγουρα σημαντικό να έχεις τη θέληση να το κάνεις ο ίδιος πράξη!


Κυριακή 27 Δεκεμβρίου 2009

Το χαμόγελο της Αιώρας


Σάββατο 19 Δεκεμβρίου 2009

Drive me to the moon


Παρασκευή 23 Οκτωβρίου 2009

Υποταγμένος στα όνειρά του


Κυριακή 18 Οκτωβρίου 2009

Με άριστα το 10

Πόσες ανασφάλειες μπορούν να χωρέσουν σ' ένα νου; Από το 1 έως το 10, σοβαρά! Να 'ναι 1, 2 ή μήπως 7; Κι αν υποθέσουμε ότι ο νους είναι γένους θηλυκού το νούμερο αγγίζει το 10 ή είναι η ιδέα μου; Και τι μορφή να έχει η ανασφάλεια; Μάλλον σαν σκιά θα είναι. Όχι, όχι! Θα 'ναι μια ψιλόλιγνη ασχημομούρικη μορφή που μοιάζει απελπιστικά στον φιλόλογο που πάντα έτρεμα όταν ακόμη πήγαινα σχολείο. Κι όσο το διαγώνισμα θα πλησιάζει, τόσο θα δυναμώνει η ματιά του και θα μεγαλώνει η μύτη του ώσπου θα θυμίζει πιο πολύ πια τον Πινόκιο, με την τεράστια μύτη του να πλησιάζει απειλητικά το μάτι μου, έτοιμη να μου το βγάλει.


Σάββατο 26 Σεπτεμβρίου 2009

Ο καλύτερός μου... αδερφός

Ήταν ο καλύτερος αδερφός που θα μπορούσε να έχει ο Χάρης σαν μοναχοπαίδι. Από μικροί ήταν ολημερίς μαζί, πολλές φορές χάνονταν ως αργά στην παραλία… τους άρεσε να ψαρεύουν οι δυο τους και να μιλάνε με τις ώρες. Ο Ηλίας ήταν ο πιο αστείος, τα κορίτσια πάντα διάλεγαν εκείνον αν και ο Χάρης ήταν πιο όμορφος. Τρελαίνονταν να τους αραδιάζουν τρομακτικές ιστορίες για να έχουν άλλοθι να τα αγκαλιάσουν.. Μια φορά όμως χρειάστηκε να κάνει πίσω , ήταν εκείνη η πανέμορφη κοπέλα… ήταν και οι δύο το ίδιο παθιασμένοι μαζί της! Τελικά, επέλεξαν να την αγνοήσουν κι ας τη σκέφτονται ακόμη καμιά φορά, κρυφά ο ένας από τον άλλο, σαν τον ανεκπλήρωτο έρωτα που θα μπορούσε να τους έχει αλλάξει τη ζωή.
Ήρθε μια μέρα που ο Χάρης αποφάσισε ότι δεν του αρκεί πια το νησί, ότι είναι φτιαγμένος για μεγαλύτερα πράγματα κι ότι η ζωή είναι στις μεγαλουπόλεις. Ήταν η πρώτη φορά που ο Ηλίας επέλεξε να μην τον ακολουθήσει.
Παρ’ όλα αυτά, ακόμη κι αν τον άφησε πίσω, καμιά φορά ψαρεύει ακόμη μαζί του.

Σάββατο 19 Σεπτεμβρίου 2009

Μαμά μου!

Περπατούσε για ώρα ώσπου να φτάσει στο σπίτι. Ανέβηκε τις σκάλες αγκομαχώντας, το ταχύ βήμα της είχε προκαλέσει καρδιοχτύπι και το ασανσέρ ήταν για ακόμη μια φορά χαλασμένο. Στο χαλάκι της εξώπορτας έβγαλε τα παπούτσια της, όχι τόσο για να μη χαλάσει το παρκέ της μαμάς της αλλά γιατί είχε αργήσει και… όπως και να ‘χει και για τα δύο θα ήταν υποχρεωμένη να ακούει τη γκρίνια της. Γύρισε υπομονετικά το κλειδί και άνοιξε την πόρτα, αυτή η στιγμή της φάνηκε ατελείωτη. Περπατώντας στις μύτες έφτασε έξω από το δωμάτιο. Της είχαν κάνει σαμποτάζ, κάποιος είχε κλείσει την πόρτα. Είχε αποφασίσει να μην πάει στην τουαλέτα ακόμα κι αν έσκαγε η φούσκα της από την πίεση γιατί αυτό θα οδηγούσε σε βέβαιο θάνατο κι έτσι άνοιξε σιγααααα σιγά την πόρτα του δωματίου. Όλα ήταν υπέρ της απόψε, όσο μπορούσε να θυμηθεί αυτήν την πόρτα, πάντα μα πάντα έτριζε όταν την παρενοχλούσαν. Την έκλεισε πίσω της… και πάλι αθόρυβα. Ουφ, φθηνά τη γλίτωσε. Πήρε μια βαθιά ανάσα και η καρδιά της άρχισε ξανά να λειτουργεί υπό φυσιολογικούς ρυθμούς, ώσπου πήρε την απόφαση να ανάψει το φως και
Ααα! Βοήθεια, ένα πτώμα! Μαμά, μαμά ένα πτώμα! και βγήκε από το δωμάτιο κοπανώντας την πόρτα, η οποία ούτε αυτή τη φορά έτριξε. Έλεος, θα σκεφτόταν αν δεν ήταν τόσο σοκαρισμένη από το φρικιαστικό θέαμα.
- Τί έγινε παιδί μου; ρώτησε η μητέρα της, που μάλλον έφερνε πιο πολύ στο Ρόκι Μπαλμπόα μετά από αγώνα από το πρήξιμο.
- Ε… ε… ένα πτώμα μαμά, στο δωμάτιο. Έκανε απελπισμένη.
Άνοιξε την πόρτα τρομαγμένη μεταξύ ύπνου και ξύπνιου…
- Τι λες παιδάκι μου; Δεν υπάρχει τίποτα εδώ μέσα! Τρελάθηκες;
- Εκεί μαμά, στη γωνία!
Κοίταξε ξανά και έτοιμη να της αστράψει μια σφαλιάρα που θα ήταν όλη δική της για την τρομάρα που της σέρβιρε καυτή καυτή μέσα στο βράδυ της είπε:
- Πλάκα μου κάνεις, έτσι; Δεν πιστεύω να μιλάς για την κατσαρίδα;
- Εεεεε…
- Και για να ‘χουμε καλό ερώτημα τι ώρα είναι αυτή δεσποινίς μου; Ε;

Σάββατο 13 Ιουνίου 2009

Στο κέντρο της πόλης

Τα φώτα μιας πόλης είναι και αυτά που την κάνουν να μοιάζει φιλόξενη ή όχι και η δική μας πόλη δε φημίζεται ιδιαίτερα για αυτό. Το χθεσινό βράδυ πολύ ζεστό και ήσυχο προσέφερε κάτι ξεχωριστό σε όσους βρίσκονταν σε έναν χώρο σαν και αυτό στο κέντρο της Αθήνας. Η καλή παρέα και η μουσική αποτέλεσαν την ιδανικότερη συντροφιά για όλους. Πολλοί άνθρωποι, συγκεντρωμένοι σε ένα χώρο, τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους... όλοι χαλαροί και ανεξαρτητοποιημένοι από ότι μέχρι το περασμένο πρωινό τους απασχολούσε. Μακάρι να μην περίμεναν μόνο κάτι τέτοιες καλοκαιρινές ευκαιρίες για να το κάνουν.
Άλλοι ρυθμοί για όλους, με τον ενθουσιασμό να αποτελεί το κυρίαρχο συναίσθημα.

Κυριακή 3 Μαΐου 2009

Ηθοποιοί της καθημερινότητας

Σιχαίνομαι τους ρόλους στην καθημερινότητά μου. Κάποιοι άλλοι όμως όχι. Ο προϊστάμενός μου όχι, μια παλιά φίλη όχι, μια μακρινή θεία όχι, ένας καθηγητής στη σχολή όχι. Το να παίζεις τον εαυτό σου είναι για κάποιους δύσκολο και ασύμφορο μιας και η ιστορία μας έχει διδάξει ότι αρκετοί από αυτούς που έχουν κατακτήσει την κορυφή δεν το έχουν κάνει έχοντας πλάι τους την εντιμότητά τους.
Ο δικός μου ρόλος εκείνο το βράδυ ήταν να βρω το δολοφόνο και μαζί με το συνέταιρό μου να εξιχνιάσω το έγκλημα. Το διασκεδάσαμε κι οι δύο πάρα πολύ και παρασύραμε και άλλους στο παιχνίδι μας. Ήμουν χαρούμενη, το ίδιο και κάθε φορά που αποφασίζω να δώσω μορφή σε κάτι και να υποδυθώ έναν άλλο χαρακτήρα για λίγο.
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι ζώντας τα όνειρά μας, υποδυόμενοι τους κάθε φορά ήρωες του μυαλού μας, είμαστε αληθινοί στην καθημερινότητά μας. Είναι μέρος του παιχνιδιού… κάποιο λόγο θα έχουν τα παιδιά που το λατρεύουν.
Εκείνο το βράδυ ενώ βρισκόμασταν στο τρένο ντυμένοι σαν μυστικοί πράκτορες της δεκαετίας του ’70, κουβαλώντας μαζί μας μια απίστευτη βαλίτσα με διάφορα σύνεργα όπως πλαστικά όπλα, ορισμένοι μας κοιτούσαν απορημένοι, κάποιοι γελούσαν και άλλοι μας κορόιδευαν ενώ αρκετοί από αυτούς φορούν το πιο γελοίο κοστούμι τους κάθε μέρα.

Αυτή τη φωτογραφία δεν την έχω τραβήξει εγώ, οπότε οφείλω ένα ευχαριστώ τόσο στο φωτογράφο, όσο και στον συνέταιρο αλλά και σε όλη την παρέα.


Κυριακή 26 Απριλίου 2009

Πνιγμένος από οργή

Καθόταν στο δωμάτιό του και έπαιζε Play Station. Ξαφνικά ένας περίεργος θόρυβος ακούστηκε απ' έξω. Δεν έδωσε σημασία. Σε μια συνοικία σαν κι αυτή οι φασαρίες αποτελούσαν σύνηθες φαινόμενο. Σε λίγο άκουσε κραυγές. Πριν προλάβει να σταματήσει το παιχνίδι και να σηκωθεί άκουσε την εξώθυρα του σπιτιού του να τρίζει. Βγήκε κι αυτός από πίσω της και στάθηκε στο κατώφλι. Μπουλούκι κόσμου στεκόταν στη μέση του δρόμου. Σιωπή... η φωνή μόνο μιας γυναίκας ακουγόταν, κάτι σαν μοιρολόγι. Οι υπόλοιποι άφωνοι, με μια έκφραση έκπληξης στα πρόσωπά τους. Προχώρησε λίγο προς το μέρος τους. Αυτή η φωνή όμως μοιάζει γνώριμη... αυτή η φωνή ήταν της μάνας του. Ήταν τόσο αλλοιωμένη που με δυσκολία την κατάλαβε. Πλησίασε ένα βήμα ακόμα, βήμα αργό, τρομαγμένο, αδυνατούσε ο νους του να πάει οπουδήποτε. Μια λίμνη αίματος, ένας άντρας, ο πατέρας του... πνιγμένος όχι μόνο από τα χρέη πια αλλά και από την οργή του ίδιου του του γιου για την τόση του δειλία.



Κυριακή 5 Απριλίου 2009

Η σκιά μου κι εγώ

Στις κυλιόμενες σκάλες του μετρό συνάντησα τη σκιά μου… ξαφνικά χάρηκα που είδα αυτήν τη γνώριμη φυσιογνωμία μέσα στην πλήξη μου! Άρχισα να την ακολουθώ κι αυτή με τη σειρά της να ψηλώνει, μετά να κονταίνει, μετά να χοντραίνει και να αδυνατίζει… λες και με κορόιδευε! Μετά έγινε βιαστική, για μια στιγμή μου φαίνεται πως έτρεχα να την προλάβω. Την άφησα να προχωράει μόνη της. Βαρέθηκα να τρέχω, όλη μέρα τρέχω. Απογοητεύτηκα όταν με άφησε πίσω της, μαζί της χάθηκε και η παιχνιδιάρικη διάθεσή μου. Αργότερα διάβασα για λίγο στο κρεβάτι, αποκοιμήθηκα με το πατζούρι ανοιχτό και το φως αναμμένο. Άνοιξα τα μάτια μου και στην αγκαλιά μου είχα ακόμη το βιβλίο. Ωχ, τι είναι αυτό στον τοίχο;

Παρασκευή 27 Μαρτίου 2009

Παράσταση για έναν

Ένιωσα την ανάγκη να είμαι το κέντρο του κόσμου για μια ημέρα. Να με ακούσουν όλοι όπως κάνω κι εγώ. Να είναι εκεί για μένα εκατό τοις εκατό και να είναι μόνο για το εδώ και το τώρα. Χωρίς εγωισμούς και χωρίς να προσπαθούν να βρουν κοινά μεταξύ αυτών που λέω και των δικών τους εμπειριών. Ήθελα απλά να μιλώ, να μιλώ αδιάκοπα... δίχως συμπρωταγωνιστή στο προσωπικό μου παραλήρημα. Να έχω τον πρωταγωνιστικό ρόλο, τον συμπρωταγωνιστικό, να παίζω τον κομπάρσο. Όλα εγώ, μονάχα για μια μέρα...



Τρίτη 3 Μαρτίου 2009

Το δέσιμο

Λένε πως ο τόπος που γεννήθηκες είναι και αυτός που σε κερδίζει, αυτός που κρατά την καρδιά σου δέσμιά του και αυτός στον οποίο μια μέρα θα αποφασίσεις να επιστρέψεις.
Εσύ δε γεννήθηκες εκεί, από εκεί όμως κατάγεσαι και πήγαινες από μικρός τις γιορτές, σε γάμους, κηδείες, βαφτίσια, τα καλοκαίρια έπαιζες σκούπα-χόκεϋ με τα ξαδέρφια σου. Δεν ξεχώριζες ευχάριστο ή δυσάρεστο ακόμη τότε, απλά ακολουθούσες. Ποτέ όμως δε σκέφτηκες πως η αμυγδαλιά θα είναι το αγαπημένο σου δέντρο, ούτε βέβαια ότι η ελιά θα είναι για σένα ο ωραιότερος καρπός. Δεν πήγαινε το μυαλό σου πως ο λεβέντης παππούς του Νικόλα και του Χρήστου που κάποτε σου έφερνε ένα πιάτο κατσικίσιο ψωμοτύρι που καταβρόχθιζες στο λεπτό, θα είναι τώρα ένα γεροντάκι διπλωμένο στα δύο που σου ραγίζει την καρδιά να το βλέπεις. Δε φανταζόσουν ποτέ ότι η γιαγιά σου δε θα έχει πια το κουράγιο να μαζέψει τα χόρτα στο περιβόλι, ούτε ότι το κοτέτσι θα είναι κάποτε άδειο γιατί ακόμη και ο κόκορας γέρασε.
Ήρθες περπατώντας από την Άγια Λιόσα το μεσημέρι για να σκεφτείς και να χαζέψεις την ανοιξιάτικη φύση και τον περίφημο καταρράκτη που πάντοτε θαύμαζες. Την τελευταία φορά που το έκανες ήσουν γύρω στα δέκα και το έκανες γιατί ήθελες παγωτό από το μοναδικό καφενείο που ήταν εκεί πάνω. Αυτή τη φορά δε σε ένοιαζε που θα έπρεπε να αρχίσεις και πάλι τα χάπια για την αλλεργία γιατί οι ανθισμένες αμυγδαλιές και τα ζουμπούλια σου κρατούσαν συντροφιά, όπως και τα χαρτομάντιλα σου.
Ένιωθες χαρούμενος γιατί ήσουν στον τόπο σου.





Τρίτη 10 Φεβρουαρίου 2009

Τι στο καλό;

Προσπαθώ να καταλάβω τι στο καλό μας έχουν περάσει και μας κοροιδεύουν μέσα στα μούτρα μας... Αρχικά απορώ και θεωρώ πως μας έχουν για βλάκες που νομίζουν ότι όλες αυτές οι διαφημιστικές καμπάνιες δε φτάνουν απλά στα αυτιά μας αλλά μας επηρεάζουν κιόλας! Δε θέλει όμως πολλή σκέψη, με απλή παρατήρηση κατάφερα να βγάλω τα συμπεράσματά μου. Δε μας περνάνε τυχαία για κορόιδα γιατί πολύ απλά είμαστε κορόιδα. Μας πλασάρουν ένα υπέροχο κατάμαυρο, γυαλιστερό αυτοκίνητο με όλα τα κομφόρ μέσα. Ραδιόφωνο, κλιματιστικό, τηλεόραση στα πίσω καθίσματα και στο ταμπλό, θήκη για τον καφέ, τασάκι, θερμαινόμενα καθίσματα. Ευτυχώς, μιας που το αυτοκίνητο έχει γίνει το δεύτερο σπίτι μας. Πάλι καλά που τα έχουν κάνει και ψηλά γιατί δε θα ανεχόμουν να βγαίνουν από πάνω μου όλοι αυτοί οι κακομοίρηδες που πάνε στην άλλη άκρη της πόλης με το λεωφορείο στιβαγμένοι ο ένας πάνω στον άλλο. Τι τέλεια που έχω εδώ μέσα την άνεση μου, ολομόναχος όπως είμαι κι ας φτάσω του χρόνου σπίτι μου, κι ας συνενοούμαι με το Νίκο με post it. Θα μπορούσε να είναι και χειρότερα, θα μπορούσα να χάνω την αγαπημένη μου σειρά αλλά χάρη στο υπεραυτοκίνητό μου, το οποίο έχει γίνει πλέον γκρι από τη σκόνη και το καυσαέριο, θα τη δω τελικά. Και αυτήν και πολλές άλλες. Πάλι καλά που υπάρχει και το bluetooth, το είχα ξεχάσει. ΕΥΤΥΧΩΣ!


Σάββατο 31 Ιανουαρίου 2009

Τύχη μέσα στην ατυχία!

Ξύπνησα και άρχισα να ετοιμάζομαι. Άλλο ένα γραφείο γεμάτο χαρτιά και εκκρεμότητες με περίμενε έτοιμο να κατασπαράξει τις όποιες θετικές σκέψεις μου είχαν απομείνει.Έφυγα από το σπίτι βιαστικά, αφήνωντας πίσω το ζεστό κρεβάτι μου και ξεχνώντας για μια ακόμη φορά να πιω το χάπι του θυροειδή.
Πηγαίνοντας προς τη στάση έβλεπα το λεωφορείο να απομακρύνεται... Η πρώτη βρισιά βγήκε από τα χείλη μου νωρίς νωρίς σήμερα και μάλιστα καθόλου δειλά. Αποφάσισα να τραβήξω το δρόμο προς την παραλία, πιστεύωντας πως το 904 θα περάσει γρηγορότερα από αυτό που νωρίτερα με άφησε πίσω του. Η δεύτερη βρισιά δεν άργησε να ξυπνήσει. Το λεωφορείο ξεμάκραινε καθώς κατέβαινα την κατηφόρα.
Μόλις βγήκα στην παραλία κατάλαβα ότι όλα γίνονται για κάποιο λόγο, ότι δεν υπάρχει λόγος να βιάζομαι, ότι τα μικρά πράγματα είναι αυτά που μετράνε πιο πολύ από οτιδήποτε άλλο στη ζωή μας, ότι λίγα λεπτά ατενίσματος του ουρανού έχουν πολύ μεγαλύτερη αξία από το να φτάσεις στο γραφείο στην ώρα σου!!!
Ιδού η ανταμοιβή μου...

Σάββατο 10 Ιανουαρίου 2009

Ο παράγοντας τύχη

Τα πιο συναρπαστικά πράγματα στη ζωή γίνονται τυχαία...