Κυριακή 27 Δεκεμβρίου 2009
Σάββατο 19 Δεκεμβρίου 2009
Παρασκευή 23 Οκτωβρίου 2009
Κυριακή 18 Οκτωβρίου 2009
Με άριστα το 10
Σάββατο 26 Σεπτεμβρίου 2009
Ο καλύτερός μου... αδερφός
Ήρθε μια μέρα που ο Χάρης αποφάσισε ότι δεν του αρκεί πια το νησί, ότι είναι φτιαγμένος για μεγαλύτερα πράγματα κι ότι η ζωή είναι στις μεγαλουπόλεις. Ήταν η πρώτη φορά που ο Ηλίας επέλεξε να μην τον ακολουθήσει.
Παρ’ όλα αυτά, ακόμη κι αν τον άφησε πίσω, καμιά φορά ψαρεύει ακόμη μαζί του.
Σάββατο 19 Σεπτεμβρίου 2009
Μαμά μου!
Ααα! Βοήθεια, ένα πτώμα! Μαμά, μαμά ένα πτώμα! και βγήκε από το δωμάτιο κοπανώντας την πόρτα, η οποία ούτε αυτή τη φορά έτριξε. Έλεος, θα σκεφτόταν αν δεν ήταν τόσο σοκαρισμένη από το φρικιαστικό θέαμα.
- Τί έγινε παιδί μου; ρώτησε η μητέρα της, που μάλλον έφερνε πιο πολύ στο Ρόκι Μπαλμπόα μετά από αγώνα από το πρήξιμο.
- Ε… ε… ένα πτώμα μαμά, στο δωμάτιο. Έκανε απελπισμένη.
Άνοιξε την πόρτα τρομαγμένη μεταξύ ύπνου και ξύπνιου…
- Τι λες παιδάκι μου; Δεν υπάρχει τίποτα εδώ μέσα! Τρελάθηκες;
- Εκεί μαμά, στη γωνία!
Κοίταξε ξανά και έτοιμη να της αστράψει μια σφαλιάρα που θα ήταν όλη δική της για την τρομάρα που της σέρβιρε καυτή καυτή μέσα στο βράδυ της είπε:
- Πλάκα μου κάνεις, έτσι; Δεν πιστεύω να μιλάς για την κατσαρίδα;
- Εεεεε…
- Και για να ‘χουμε καλό ερώτημα τι ώρα είναι αυτή δεσποινίς μου; Ε;
Σάββατο 13 Ιουνίου 2009
Στο κέντρο της πόλης
Κυριακή 3 Μαΐου 2009
Ηθοποιοί της καθημερινότητας
Σιχαίνομαι τους ρόλους στην καθημερινότητά μου. Κάποιοι άλλοι όμως όχι. Ο προϊστάμενός μου όχι, μια παλιά φίλη όχι, μια μακρινή θεία όχι, ένας καθηγητής στη σχολή όχι. Το να παίζεις τον εαυτό σου είναι για κάποιους δύσκολο και ασύμφορο μιας και η ιστορία μας έχει διδάξει ότι αρκετοί από αυτούς που έχουν κατακτήσει την κορυφή δεν το έχουν κάνει έχοντας πλάι τους την εντιμότητά τους.
Ο δικός μου ρόλος εκείνο το βράδυ ήταν να βρω το δολοφόνο και μαζί με το συνέταιρό μου να εξιχνιάσω το έγκλημα. Το διασκεδάσαμε κι οι δύο πάρα πολύ και παρασύραμε και άλλους στο παιχνίδι μας. Ήμουν χαρούμενη, το ίδιο και κάθε φορά που αποφασίζω να δώσω μορφή σε κάτι και να υποδυθώ έναν άλλο χαρακτήρα για λίγο.
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι ζώντας τα όνειρά μας, υποδυόμενοι τους κάθε φορά ήρωες του μυαλού μας, είμαστε αληθινοί στην καθημερινότητά μας. Είναι μέρος του παιχνιδιού… κάποιο λόγο θα έχουν τα παιδιά που το λατρεύουν.
Εκείνο το βράδυ ενώ βρισκόμασταν στο τρένο ντυμένοι σαν μυστικοί πράκτορες της δεκαετίας του ’70, κουβαλώντας μαζί μας μια απίστευτη βαλίτσα με διάφορα σύνεργα όπως πλαστικά όπλα, ορισμένοι μας κοιτούσαν απορημένοι, κάποιοι γελούσαν και άλλοι μας κορόιδευαν ενώ αρκετοί από αυτούς φορούν το πιο γελοίο κοστούμι τους κάθε μέρα.
Αυτή τη φωτογραφία δεν την έχω τραβήξει εγώ, οπότε οφείλω ένα ευχαριστώ τόσο στο φωτογράφο, όσο και στον συνέταιρο αλλά και σε όλη την παρέα.
Κυριακή 26 Απριλίου 2009
Πνιγμένος από οργή
Κυριακή 5 Απριλίου 2009
Η σκιά μου κι εγώ
Παρασκευή 27 Μαρτίου 2009
Παράσταση για έναν
Τρίτη 3 Μαρτίου 2009
Το δέσιμο
Εσύ δε γεννήθηκες εκεί, από εκεί όμως κατάγεσαι και πήγαινες από μικρός τις γιορτές, σε γάμους, κηδείες, βαφτίσια, τα καλοκαίρια έπαιζες σκούπα-χόκεϋ με τα ξαδέρφια σου. Δεν ξεχώριζες ευχάριστο ή δυσάρεστο ακόμη τότε, απλά ακολουθούσες. Ποτέ όμως δε σκέφτηκες πως η αμυγδαλιά θα είναι το αγαπημένο σου δέντρο, ούτε βέβαια ότι η ελιά θα είναι για σένα ο ωραιότερος καρπός. Δεν πήγαινε το μυαλό σου πως ο λεβέντης παππούς του Νικόλα και του Χρήστου που κάποτε σου έφερνε ένα πιάτο κατσικίσιο ψωμοτύρι που καταβρόχθιζες στο λεπτό, θα είναι τώρα ένα γεροντάκι διπλωμένο στα δύο που σου ραγίζει την καρδιά να το βλέπεις. Δε φανταζόσουν ποτέ ότι η γιαγιά σου δε θα έχει πια το κουράγιο να μαζέψει τα χόρτα στο περιβόλι, ούτε ότι το κοτέτσι θα είναι κάποτε άδειο γιατί ακόμη και ο κόκορας γέρασε.
Ήρθες περπατώντας από την Άγια Λιόσα το μεσημέρι για να σκεφτείς και να χαζέψεις την ανοιξιάτικη φύση και τον περίφημο καταρράκτη που πάντοτε θαύμαζες. Την τελευταία φορά που το έκανες ήσουν γύρω στα δέκα και το έκανες γιατί ήθελες παγωτό από το μοναδικό καφενείο που ήταν εκεί πάνω. Αυτή τη φορά δε σε ένοιαζε που θα έπρεπε να αρχίσεις και πάλι τα χάπια για την αλλεργία γιατί οι ανθισμένες αμυγδαλιές και τα ζουμπούλια σου κρατούσαν συντροφιά, όπως και τα χαρτομάντιλα σου.
Ένιωθες χαρούμενος γιατί ήσουν στον τόπο σου.
Τρίτη 10 Φεβρουαρίου 2009
Τι στο καλό;
Σάββατο 31 Ιανουαρίου 2009
Τύχη μέσα στην ατυχία!
Πηγαίνοντας προς τη στάση έβλεπα το λεωφορείο να απομακρύνεται... Η πρώτη βρισιά βγήκε από τα χείλη μου νωρίς νωρίς σήμερα και μάλιστα καθόλου δειλά. Αποφάσισα να τραβήξω το δρόμο προς την παραλία, πιστεύωντας πως το 904 θα περάσει γρηγορότερα από αυτό που νωρίτερα με άφησε πίσω του. Η δεύτερη βρισιά δεν άργησε να ξυπνήσει. Το λεωφορείο ξεμάκραινε καθώς κατέβαινα την κατηφόρα.
Μόλις βγήκα στην παραλία κατάλαβα ότι όλα γίνονται για κάποιο λόγο, ότι δεν υπάρχει λόγος να βιάζομαι, ότι τα μικρά πράγματα είναι αυτά που μετράνε πιο πολύ από οτιδήποτε άλλο στη ζωή μας, ότι λίγα λεπτά ατενίσματος του ουρανού έχουν πολύ μεγαλύτερη αξία από το να φτάσεις στο γραφείο στην ώρα σου!!!
Ιδού η ανταμοιβή μου...