Μαμά μου!

Περπατούσε για ώρα ώσπου να φτάσει στο σπίτι. Ανέβηκε τις σκάλες αγκομαχώντας, το ταχύ βήμα της είχε προκαλέσει καρδιοχτύπι και το ασανσέρ ήταν για ακόμη μια φορά χαλασμένο. Στο χαλάκι της εξώπορτας έβγαλε τα παπούτσια της, όχι τόσο για να μη χαλάσει το παρκέ της μαμάς της αλλά γιατί είχε αργήσει και… όπως και να ‘χει και για τα δύο θα ήταν υποχρεωμένη να ακούει τη γκρίνια της. Γύρισε υπομονετικά το κλειδί και άνοιξε την πόρτα, αυτή η στιγμή της φάνηκε ατελείωτη. Περπατώντας στις μύτες έφτασε έξω από το δωμάτιο. Της είχαν κάνει σαμποτάζ, κάποιος είχε κλείσει την πόρτα. Είχε αποφασίσει να μην πάει στην τουαλέτα ακόμα κι αν έσκαγε η φούσκα της από την πίεση γιατί αυτό θα οδηγούσε σε βέβαιο θάνατο κι έτσι άνοιξε σιγααααα σιγά την πόρτα του δωματίου. Όλα ήταν υπέρ της απόψε, όσο μπορούσε να θυμηθεί αυτήν την πόρτα, πάντα μα πάντα έτριζε όταν την παρενοχλούσαν. Την έκλεισε πίσω της… και πάλι αθόρυβα. Ουφ, φθηνά τη γλίτωσε. Πήρε μια βαθιά ανάσα και η καρδιά της άρχισε ξανά να λειτουργεί υπό φυσιολογικούς ρυθμούς, ώσπου πήρε την απόφαση να ανάψει το φως και
Ααα! Βοήθεια, ένα πτώμα! Μαμά, μαμά ένα πτώμα! και βγήκε από το δωμάτιο κοπανώντας την πόρτα, η οποία ούτε αυτή τη φορά έτριξε. Έλεος, θα σκεφτόταν αν δεν ήταν τόσο σοκαρισμένη από το φρικιαστικό θέαμα.
- Τί έγινε παιδί μου; ρώτησε η μητέρα της, που μάλλον έφερνε πιο πολύ στο Ρόκι Μπαλμπόα μετά από αγώνα από το πρήξιμο.
- Ε… ε… ένα πτώμα μαμά, στο δωμάτιο. Έκανε απελπισμένη.
Άνοιξε την πόρτα τρομαγμένη μεταξύ ύπνου και ξύπνιου…
- Τι λες παιδάκι μου; Δεν υπάρχει τίποτα εδώ μέσα! Τρελάθηκες;
- Εκεί μαμά, στη γωνία!
Κοίταξε ξανά και έτοιμη να της αστράψει μια σφαλιάρα που θα ήταν όλη δική της για την τρομάρα που της σέρβιρε καυτή καυτή μέσα στο βράδυ της είπε:
- Πλάκα μου κάνεις, έτσι; Δεν πιστεύω να μιλάς για την κατσαρίδα;
- Εεεεε…
- Και για να ‘χουμε καλό ερώτημα τι ώρα είναι αυτή δεσποινίς μου; Ε;