Η βασίλισσα του κόσμου μου

Ήρθα να σε δω μετά από μήνες. Όχι τόσο επειδή το ήθελα αλλά επειδή αν το καθυστερούσα λίγο ακόμη νομίζω δε θα ερχόμουν ποτέ πια. Ήσουν ίδια όπως πάντα, καθισμένη στην ίδια πολυθρόνα, με τα ίδια ρούχα και τον ίδιο κότσο στα μαλλιά, ίδιες ιδέες και αντιλήψεις… μα βέβαια, δεν τα έχεις αλλάξει τόσα χρόνια γιατί να τα αλλάξεις τώρα;
Είχα σχεδόν ξεχάσει πόσα πράγματα μπορεί να πάρει κανείς από σένα, τόσο από τις γνώσεις σου από τα πολυάριθμα βιβλία που έχεις διαβάσει όσο και από τα βιώματά σου. Θαυμάζω τον τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιώντας απλές λέξεις σχεδιάζεις τους πιο ωραίους πίνακες, τους οποίους στη συνέχεια δωρίζεις στους συνομιλητές σου κάνοντας τις αναμνήσεις σου να μένουν ανεξίτηλες και στο δικό τους νου.
Σε κοιτάζω από την πόρτα φεύγοντας, κουνώντας σου το χέρι για αποχαιρετισμό και η εικόνα σου είναι πιο λαμπερή από κάθε άλλη φορά. Η πολυθρόνα είναι ο θρόνος σου, το σαλόνι η αυλή σου, νοσοκόμοι και γιατροί οι αυλικοί σου κι εμείς απλά οι γελωτοποιοί σου.