Το αστεράκι της σοφίτας

Κάθε μέρα φωνές και υποδείξεις, είχαν ξεχάσει ότι δεν είχε φτάσει ούτε τα 10. Τον αντιμετώπιζαν σαν τον ενήλικο πλέον άνδρα που έπρεπε να αναλάβει τις ευθύνες του τόσο μέσα στο σπίτι όσο και έξω από αυτό, είτε στρώνοντας τα κρεβάτια και ετοιμάζοντας το πρωινό, είτε φροντίζοντας για την άρτια επιστροφή του κατά μερικά χρόνια νεότερου αδερφού του από το νηπιαγωγείο.

Τα απογεύματά του τα αφιέρωνε στη μελέτη, δεν ήθελε να προστεθεί το όνομά του στη λίστα με τους μελλοντικούς αιώνιους εργάτες όπως ήταν οι γονείς του, οι γονείς των φίλων του και όπως άλλωστε ήταν οι περισσότεροι μεγάλοι στην πόλη του.

Οι μόνες ώρες που του ανήκαν ήταν μετά τις οχτώ το βράδυ, όπου ο αδερφός του κοιμόταν και οι γονείς του καθηλώνονταν πλέον μπροστά στην τετράγωνη οθόνη, κοιτώντας τη σαν υπνοτισμένοι μέχρις ότου αποκοιμηθούν.

Κλειδωνόταν τότε στο μικρό δωμάτιο στη σοφίτα, μιας που ο μικρός ήταν πλέον αρμοδιότητα της μητέρας, και κολλούσε το μικροσκοπικό του προσωπάκι στο τζάμι. Του άρεσε να σχεδιάζει πάνω στα θολά από τα χνώτα του τζάμια. Αν ήταν τυχερός και δεν είχε συννεφιά έβλεπε και τα αστέρια και αν έπεφτε και κανένα... τότε κατενθουσιαζόταν. Έμενε ακίνητος για ώρες και ονειρευόταν ποιος ξέρει τι...