Πνιγμένος από οργή

Καθόταν στο δωμάτιό του και έπαιζε Play Station. Ξαφνικά ένας περίεργος θόρυβος ακούστηκε απ' έξω. Δεν έδωσε σημασία. Σε μια συνοικία σαν κι αυτή οι φασαρίες αποτελούσαν σύνηθες φαινόμενο. Σε λίγο άκουσε κραυγές. Πριν προλάβει να σταματήσει το παιχνίδι και να σηκωθεί άκουσε την εξώθυρα του σπιτιού του να τρίζει. Βγήκε κι αυτός από πίσω της και στάθηκε στο κατώφλι. Μπουλούκι κόσμου στεκόταν στη μέση του δρόμου. Σιωπή... η φωνή μόνο μιας γυναίκας ακουγόταν, κάτι σαν μοιρολόγι. Οι υπόλοιποι άφωνοι, με μια έκφραση έκπληξης στα πρόσωπά τους. Προχώρησε λίγο προς το μέρος τους. Αυτή η φωνή όμως μοιάζει γνώριμη... αυτή η φωνή ήταν της μάνας του. Ήταν τόσο αλλοιωμένη που με δυσκολία την κατάλαβε. Πλησίασε ένα βήμα ακόμα, βήμα αργό, τρομαγμένο, αδυνατούσε ο νους του να πάει οπουδήποτε. Μια λίμνη αίματος, ένας άντρας, ο πατέρας του... πνιγμένος όχι μόνο από τα χρέη πια αλλά και από την οργή του ίδιου του του γιου για την τόση του δειλία.

Η σκιά μου κι εγώ

Στις κυλιόμενες σκάλες του μετρό συνάντησα τη σκιά μου… ξαφνικά χάρηκα που είδα αυτήν τη γνώριμη φυσιογνωμία μέσα στην πλήξη μου! Άρχισα να την ακολουθώ κι αυτή με τη σειρά της να ψηλώνει, μετά να κονταίνει, μετά να χοντραίνει και να αδυνατίζει… λες και με κορόιδευε! Μετά έγινε βιαστική, για μια στιγμή μου φαίνεται πως έτρεχα να την προλάβω. Την άφησα να προχωράει μόνη της. Βαρέθηκα να τρέχω, όλη μέρα τρέχω. Απογοητεύτηκα όταν με άφησε πίσω της, μαζί της χάθηκε και η παιχνιδιάρικη διάθεσή μου. Αργότερα διάβασα για λίγο στο κρεβάτι, αποκοιμήθηκα με το πατζούρι ανοιχτό και το φως αναμμένο. Άνοιξα τα μάτια μου και στην αγκαλιά μου είχα ακόμη το βιβλίο. Ωχ, τι είναι αυτό στον τοίχο;