Τα μάτια μου έκαιγαν. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν να βάλω ζεστά ρούχα και να βγω μια βόλτα στην παραλία. Το μπουφάν μου έμοιαζε με κινητό περίπτερο. Νερό, χαρτομάντιλα, μουσική, τσιγάρα, κλειδιά… Ξεκίνησα κάνοντας ένα τηλεφώνημα, είχα να δω τη μάνα μου μέρες και ένιωθα να μου λείπει. Μου πέρασε αμέσως, όταν άρχισε τη γκρίνια υποδεικνύοντάς μου πως δεν είναι η σωστή ώρα για μια τέτοια βόλτα και να την πάρω τηλέφωνο αμέσως μόλις μπω στο σπίτι. Είναι μια από τις αγαπημένες της λέξεις η «σωστό» και κατά συνέπεια μια από τις χειρότερες δικές μου. Τερμάτισα την κλήση όσο πιο γρήγορα μπορούσα καθησυχάζοντας την λέγοντας πως δεν θα καθυστερήσω. Έβαλα αμέσως τα ακουστικά στα αυτιά μου και κατέβαινα την κατηφόρα. Έβλεπα στο βάθος τη θάλασσα, τα μάτια μου δε σταμάταγαν να καίνε. Το κάψιμο έφτανε ως τα αυτιά μου, έτεινε να μετατραπεί σε πονοκέφαλο. Μόλις είχα δει για πολλοστή φορά την αγαπημένη μου ταινία, έκλαιγα με λυγμούς επί δύο ώρες…αδυνατώ να καταλάβω γιατί αυτή η ιστορία με ρίχνει κάτω. Έφτασα εκεί που ήθελα, στο ωραιότερο σημείο της περιοχής, και λόγω αναμνήσεων και λόγω ωραιότητας αντικειμενικά Τα φώτα του δρόμου έδιναν χρώμα στα ζωηρά κύματα. Μια παρέα παιδιών καθόταν στο κοντινό παγκάκι, έπαιζαν με τα αδέσποτα σκυλιά κι εκείνα τα εμπιστεύτηκαν αμέσως. Όταν χρειάζεσαι να νιώσεις κάτι το κάνεις χωρίς δεύτερη σκέψη, χωρίς καχυποψία. Χάρηκαν κι αυτά για λίγο μέχρι που οι περαστικοί τα άφησαν πίσω τους. Τους ακολούθησαν για λίγο μα πάλι εκεί γύρισαν κι έτρεχαν γύρω γύρω, ώσπου να έρθει η επόμενη παρέα…
Κάθισα σε ένα βράχο, έχω την εντύπωση ότι κάθομαι πάντα σε αυτόν. Δεν ξέρω αν κάθομαι πάντα εκεί επειδή είναι πιο βολικός λόγω σχήματος ή επειδή είναι η θέση του τέτοια που μου δίνει την καλύτερη θέα. Μπορεί απλά να τυχαίνει ή μπορεί να κάνω και λάθος, να μην κάθομαι πάντα εκεί. Το αεράκι με φυσούσε γλυκά, δεν ήταν καθόλου επιθετικό απέναντί μου απόψε. Στα αυτιά μου ο ήχος ενός πιάνου συνοδευόμενος από τη βραχνή φωνή ενός καλλιτέχνη που ως τώρα σιχαινόμουν, χωρίς να έχω ποτέ δοκιμάσει να ακούσω. Το μυαλό μου άδειασε, δε σκεφτόμουν τίποτα, κοιτούσα τα κύματα και πήγαινα κι εγώ πέρα δώθε μαζί τους. Ένα γάβγισμα δίπλα μου με ξύπνησε, ένα ζευγάρι που έκανε το βραδινό του περίπατο έδωσε στα σκυλιά λίγη χαρά ακόμη. Δεν άργησα να παραδοθώ στο τελευταίο τσιγάρο στην αριστερή μου τσέπη. Άρχισα να κρυώνω, φόρεσα την κουκούλα… τα αφτιά μου είχαν παγώσει. Το τσιγάρο μου τελείωσε γρήγορα. Πρώτη φορά νιώθω να εξαρτώμαι τόσο πολύ από κάτι, σιγά τη γεύση στο κάτω κάτω . Καθόμουν ακίνητη περίπου μισή ώρα, σήκωσα το κεφάλι μου και κοίταξα τον ουρανό. Απορώ πως δεν το είχα κάνει νωρίτερα, συνήθως τον κοιτάζω συνέχεια όποτε έχω τη δυνατότητα να τον δω. Ήταν μαγευτικός με αυτές τις μικρές φωτεινές κουκίδες σκορπισμένες παντού. Αποτελείωσα το χυμό μου και πήρα το δρόμο για το σπίτι. Περπατούσα τόσο αργά κι όμως έφτασα γρηγορότερα από κάθε άλλη φορά, είχα χάσει την αίσθηση του χρόνου. Το κάψιμο επέμενε και τελικά ο πονοκέφαλος δε με απαρνήθηκε. Μπήκα στο σπίτι και άναψα ένα μικρό λαμπατέρ με λιγοστό φως. Απάλλαξα τον εαυτό μου από το βάρος του μπουφάν και έκανα αυτό που δεν είχα σκεφτεί κάποια ώρα πριν… έχωσα το κεφάλι μου κάτω από τη βρύση.